Hristiyan Yaşamı

Tanrı, Yaşam Veren’dir. Kutsal Kitap’ın ilk sayfaları, özellikle O’nun Adem’in burnuna yaşam soluğunu üflediğini gördüğümüz yerde (Yar. 2:7), O’nun yaşam veren gücüne tanıklık eder. Tanrı, Adem ve Havva’yı, O’nunla olan birliktelikleri ve O’nun sevgi dolu yönetimine boyun eğmeleri aracılığıyla mükemmel bir yaşam deneyimlemeleri için yarattı. Ancak Şeytan’ın Adem ve Havva’yı ayartması, insanlığın düşüşüyle sonuçlanarak günahı ve ölümü Tanrı’nın iyi yaratılışına getirdi (Rom. 5:12).

Tanrı’nın, Adem ve Havva’nın günahlarından sonra çıplaklıklarını örtmek için hayvan derileri sağlaması, Kutsal Kitap boyunca ortaya çıkan bir gerçeği açığa çıkarır: Düşüşte kaybedilenin geri kazanılması için bir kurban gereklidir. Eski Antlaşma’daki kutsallar, Tanrı’nın kendi Oğlu’nun nihai kurbanını önceden tasvir eden ve Tanrı tarafından buyrulan kurbanları sunarken, nihai bir Kurtarıcı göndereceğine dair Tanrı’nın vaatlerine güvendiler.

İsrail’in Tanrı’nın antlaşmasına sadık kalamamasına rağmen, Tanrı sadık kaldı. Tanrı’nın belirlediği zamanda, Üçlübirliğin ikinci kişisi olan İsa Mesih, bir bakireden doğarak insan bedenine büründü ve yarattığı yeryüzünde yaşadı. Yeryüzündeki hizmeti boyunca İsa, kimliğini açıkça ortaya koydu: O, yaşamın kendisidir ve Tanrı’nın halkı için yaşamını (canını) feda etmeye gelmiştir (Yu. 14:6; 10:11). İsa, yaşama götüren yollardan birisi değildir. Yaşama götüren tek yol O’dur; diğer tüm yollar ölüme götürür. Sadece O’nun Tanrı’nın adil taleplerini karşılamak için tek mükemmel ve nihai kurban olduğuna iman ederek yaşama kavuşabiliriz (Yu. 20:31).

Kurtarıcı olarak yalnızca Mesih’e güvendiğimizde, ruhsal ölümden yaşama geçeriz (Yu. 5:24). Artık Mesih’le birleşmiş durumdayız. Mesih’teyiz. Böylelikle Hristiyan yaşamı başlar.

Bu nedenle, Hristiyan yaşamı, kendi çabalarımızla ve kendi gücümüzle ahlaki bir yaşam sürmeye çalışmak değildir. Hristiyan yaşamı, kiliseye gitmek, “iyi” bir insan olmak veya Kutsal Kitap bilgisi edinmekle elde edilmez Aksine, Hristiyan yaşamı, Kutsal Ruh aracılığıyla içimizde etkin olan dirilmiş Mesih’in yaşamından başka bir şey değildir; bu yaşam, Mesih’in yüceliğini ve güzelliğini görmemizi ve O’na tapınmamızı sağlar ve Üçlübirlik Tanrısı’na ve başkalarına olan sevgimizde büyüdükçe O’nun izinden yürümemiz için bize güç verir.

Hristiyan yaşamı işte budur; Tanrı, halkına yeni yürekler vererek onları ölümden dirilişe kavuşturur, çarmıha gerilmiş ve dirilmiş İsa’yı günahkârlar için tek umut olarak kucaklamalarını sağlar ve O’nunla birleşerek O’na yakınlık ve uyum içinde büyümelerini sağlar, tüm bunlar O’nun görkemli lütfunun övmesi içindir (Ef. 1:6).

Bu makale orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).