Sevgi Nedir?

Bir yaz gecesi dışarıda durup fırtınanın gelişini izlemek muhteşem bir şey. Kalın bulutlar yukarıdaki ayın ve yıldızların ışıltısını engeller ve her şey koyu bir karanlığa gömülür. Sonra, kısa bir an için, gökyüzünde karanlığı parçalarcasına göz kamaştırıcı bir parlaklıkta şimşekler çakar. Şimşekler gözden kaybolsa bile etkisi kaybolmaz ve parlaklığı zihne kazınır. Cansız varlıklar dünyasında şimşekten daha iyi bir sevgi sembolü yoktur. Süleyman, gözlerini yukarıya dikmiş ve şiirsel bir anlatımla aşkı şu şekilde tanımlamıştır: “Onun alevleri, ateşin alevleri, yakıp bitiren alev” (Ezg. 8:6).

Cansız varlıklar dünyası, Rab’bin alevine ve ateşine dair sahip olduğumuz tek resim değildir. Gerçek Işığın gerçek Işığı olan İsa, bu günahla kararmış dünyaya girdi ve Tanrı’nın sevgisini parlak bir şekilde gösterdi. O’nun fiziksel olarak dünyadan ayrılışında, bu sevginin kalıcı izlenimi Kutsal Ruh tarafından Tanrı’nın çocuklarının yüreklerine nakşedilir. İsa şöyle buyurmaktadır: “Sizi sevdiğim gibi siz de birbirinizi sevin (Yu. 13:34).

Sevginin önemini ne kadar vurgularsak vurgulayalım abartmış olmayız. Tanrı’nın halkına lütfunu bahşetmesi sevgisinden kaynaklanır (Ef. 1:4-5). Bizdeki sevginin sebebi O’nun sevgisidir (1.Yu. 4:10-11). Bu sevgi, Ruh’un içimizdeki yaşamının kanıtıdır (Gal. 5:22). Yüreklerimizde Tanrı’ya yaraşırlığı besler (Ef. 3:17). Yürüdüğümüz yol (Ef. 5:2), düşüncelerimiz için dikkat (Flp. 4:8), dilimiz için dizgin (Ef. 4:15), karanlıkta korunmamız (1.Se. 5:8), paydaşlığımızın bağı (Kol. 2:2) ve Hristiyan mükemmelliğinin ölçüsüdür (1.Yu. 4:18). Pavlus’un dediği gibi, sevgi sadece üstün bir yol değil, aynı zamanda en üstün yoldur (1.Ko. 12:31-13:13).

İçinde bulunduğumuz dönemde Hristiyanlığın ivedi ihtiyaçlarından biri de sevgiye doğru bir tanım vermektir. Sevgi kendi tanımını kendisi belirlemez ve “sevgi” olarak adlandırılan şeylerin çoğu aslında sevgi değildir. Bize sevginin ne olduğunu söylemesi için bu dünyanın sesini dinlemek yerine, sevgiyi doğru bir şekilde tanımlayan Tanrı’yı dinlemeliyiz. Ancak burada bile sevgiyi tanımlamak zor olabilir çünkü sevginin birçok yönü ve ifadesi vardır ve doğru bir tanımın hepsini birleştirmesi gerekir. Jonathan Edwards, Hristiyan sevgisinin “uygulandığı nesne ne olursa olsun, ilke olarak tek olduğunu; farklı kanallardan ve farklı yönlerden aksa da, yürekteki aynı kaynaktan ya da pınardan geldiğini” yazarken bunu düşünmüştür. Her ne kadar zorlayıcı olsa da, Kutsal Kitap bize sevgi denen şeyin parlaklığını görmemize yardımcı olacak farklı açılar sunar. Peki, sevgi nedir?

Bu soruya önermesel olarak cevap verebiliriz. Yuhanna şöyle yazmıştır: “Tanrı sevgidir” (1.Yu. 4:8). Bunun, Tanrı’nın varlığının merkezinde ya da özünde yalnızca sevgi olduğu ve diğer niteliklerinin o kadar önemli olmadığı anlamına geldiğini düşünürsek, bu ifade kolayca yanlış anlaşılabilir. Tanrı olduğu her şeydir, değişmez ve parçalardan oluşmaz; ve O sevgidir.

Soruyu ilişkisel olarak da yanıtlayabiliriz. İsa, Tanrı’yı sevmenin ve komşumuzu sevmenin en büyük iki buyruk olduğunu öğretmiştir (Mar. 12:30-31). Sevgi, İsa Mesih aracılığıyla Tanrı’yla olan ilişkimizi karakterize etmelidir. O’nunla birleştiğimiz için, O’nun suretini taşıyanlarla olan ilişkilerimizde de sevgi aynı şekilde karakterize edilmelidir. Bu bağlamda, sevgi yukarı ve dışa odaklıdır ve yaşamlarımızdaki her bir ilişkiyi -evliliği, ebeveynliği, arkadaşlığı ve paydaşlığı- karakterize eder.

Soruyu bütünsel olarak da yanıtlayabiliriz. Sevgiyi Tanrı’nın ahlak yasası kategorisinden ayrı olarak düşünemeyiz. Pavlus şöyle yazmıştır: “Sevmek Kutsal Yasa’yı yerine getirmektir” (Rom. 13:10). Bu, Eski Antlaşma kilisesinin On Buyruk’a sahip olduğu ve şimdi Mesih’te bu buyrukların yerine sevgiyi koyduğumuz anlamına gelmez. Hayır, Elçi sevginin kendisini (bugün de) aynı buyrukları yerine getirerek ifade ettiğini söylemektedir (bkz. Yu. 14:15). Tanrı’yı sevmek ilk dört buyruğun yerine getirilmesiyle, komşuyu sevmek ise diğer altı buyruğun yerine getirilmesiyle gösterilir.

Soruyu tanımsal olarak da yanıtlayabiliriz. Pavlus Korint’teki kiliseye, sevgi olmadan “bir hiç” olduğunu ve hiçbir şey kazanamayacağını söylemiştir (bkz. 1.Ko. 13). Sevginin hem ne olduğu hem de ne olmadığını tanımlamayarak devam etmiştir. Pavlus’un tanımı, bizi sevginin yalnızca bir his ya da duygu olduğu düşüncesinin ötesine taşır. Sevgi, sevilen kişinin iyiliğini ve refahını somut olarak arayan bir eğilimdir.

Soruyu örnekleyici bir şekilde de yanıtlayabiliriz. İsa şöyle demiştir: “Hiç kimsede, insanın, dostları uğruna canını vermesinden daha büyük bir sevgi yoktur” (Yu. 15:13). Bunu, sevgi dolu bir özveriyle yasayı yerine getiren ve halkının günahları uğruna çarmıha katlanan Baba’nın biricik ve sevgili Oğlu Mesih İsa’dan daha iyi kimse gösteremez: “Öyle muhteşem, öyle ilahi bir sevgi ki, canımı, hayatımı, her şeyimi talep ediyor. “¹

Sevginin kaynağı Tanrı’nın Kendisi’dir ve bize sevgisini göstererek, bu sevgiyi Kendisi’ne ve başkalarına gösteren sevgiyi ifade etme kapasitesi verir. Tanrı’ya şükürler olsun ki, O bizi karanlıkta bocalamaya terk etmedi ve nihayetinde bize olan sevgisini ve gerçek sevgi modelini dünyanın ışığı olan İsa Mesih’te gösterdi.

Bu makale Erdemler ve Erdemsizlikler serisinin bir parçasıdır. Orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).