Hezekiel Hakkında Bilmeniz Gereken 3 Şey

Hezekiel’in sayfaları her türden gerilimle doludur: Babil’de sürgüne gönderilen ve Yeruşalim’de kuşatma altında yaşayanlar olarak ikiye bölünmüş Tanrı halkı, 390 gün boyunca sol yanına yatan ve karısının yasını tutmayı reddeden kâhin soyundan gelen bir peygamber ve grafiksel, rahatsız edici bildirilerle birleşmiş üstü kapalı sembolizm görümleri (Hez. 4:4-8; 24:15-24). Belki de Hezekiel’deki en büyük gerilim Tanrı’nın karakterinin açığa çıkarılmasında yatar: aşkın ama içkin, kutsal ve günahtan rahatsız ama bağışlayıcı, yargılamasında korkunç ama merhametinde harikulade. Bu gerilimler okuyucuyu üzme ya da kafasını karıştırma potansiyeline sahip olsa da, Hezekiel kitabı Rab’bin adını ve yüceliğini eşsiz ve öğretici bir şekilde duyurur.

Şu üç şey gerilimi azaltmanıza ve Hezekiel’in peygamberliklerinden zevk almanıza yardımcı olacaktır.

1. Hezekiel’in garip görümleri ve bildirileri, görkemli ama bilinebilir bir Tanrı’yı ortaya çıkarır.

Şaşkınlık yaşamak için Hezekiel’i çok fazla okumanıza gerek yok. Açılış görümünde ve çağrısında canavarca özelliklere sahip dört canlı yaratık (daha sonra keruv olarak tanımlanmıştır), ölümlülerin duyularını sarsan “Rab’bin görkeminin andıran” teofanisi ve bir tomarın tüketilmesi ve sessizlik de dahil olmak üzere görevlendirilmesiyle birlikte gelen bir dizi faaliyet yer alır (Hez. 1:1-3:27; 10:20). Ve bu sadece kitabın başlangıcıdır. Sembolik eylemler, imgeler ve bildiriler ile görkemli Rab’bin ve meleklerinin ziyaretleri tüm kitap boyunca tekrarlanır (bkz. Hez. 10:1-22; 40:1-4).

Ancak şunu bilin: Hayret duygusunu yaşamalısınız. Aşkın Tanrı’nın görkemiyle karşılaşmak hayret ve alçakgönüllülükle karşılık vermeyi gerektirir. Bunu yaşayan Hezekiel yüzüstü düşer (Hez. 1:28). Ruh’la dolu hizmetinin bu kaydının bir amacı da, aynı huşu dolu tepkiyi bizde de uyandırmaktır. Hezekiel gibi, Babil sürgünleri gibi ve bizim gibi insanlar Tanrı’yı kendi koşullarıyla tanıyamazlar: O kendisini tanıtmalıdır. Yine de, hiç kuşkunuz olmasın, Hezekiel, egemen Tanrımız’ın içkin olduğunu ve kendisini dünyanın her yerinde tanıttığını açıklar, çünkü “benim RAB olduğumu anlayacaksınız” ifadesi hem İsrail’e hem de diğer uluslara yönelik bildirilerde geçer (Hez. 7:4, 9; 11:10; 13:9, vb.).

Ne yazık ki, insanların günahı ve dinden dönmesi, kutsal Tanrı’nın yargılamada önce kendisini açıklamasını gerektirir, bu da bizi bir sonraki noktamıza götürür.

2. Hezekiel’in kâhin soyu, Tanrı’nın kutsallığına yapılan vurguda ortaya çıkar.

Hezekiel, kitabın başında kendisini bir kâhin olarak tanımlar, ancak muhtemelen Yeruşalim’de bu sıfatla hizmet etme fırsatı bulamamıştır (Hez. 1:3). Bunun yerine Rab onu, önce kendi asi halkına, sonra da kötü uluslara karşı yargı bildiren peygamber olarak hizmet etmeye çağırır (Hez. 1:1-24:27; 25:1-32:32). Bu kariyer değişikliğine rağmen Hezekiel, özellikle Tanrı’nın yargılamadaki kutsallığıyla ilgili olarak kâhinlik bilgisinden büyük ölçüde yararlanır.

Hezekiel, Ruh’la dolu savcılık görevinde, eski antlaşma kilisesinin Tanrı’nın antlaşma kurallarına karşı ihlallerini ve putperestlik yoluyla kirletilmelerini ortaya koymaktan geri durmaz (Hez. 5:6; 16:59). Bu eylemler Rab’bin adını “kirletme” riskini doğurdu ve Tanrı’yı, görkemli varlığını (göksel, taşınabilir tahtıyla sembolize edilen) Yeruşalim’den uzaklaştırarak ve onun için bir kıyamet günü tayin ederek kutsallığını korumaya sevk etti (Hez. 20:9, 14). Hezekiel, İsrail’in isyanının iğrençliğini farklı edebi sunumlarla gösterir, belki de hiçbiri iki sadakatsiz kız kardeş alegorisinden daha rahatsız edici değildir (Hez. 23:1-49). Hezekiel, diğer uluslar Yeruşalim’in yıkılışına sevinip kendilerini dokunulmaz sanmasınlar diye, -dünyadaki tüm ulusları simgeleyen- çevredeki yedi krallığı benzer yargı bildirileriyle hedef alır. Onlar da kötülüklerinin ve kutsal Tanrı’ya karşı isyanlarının hesabını verecek ve dünya onların yargılanmasıyla O’nun yüceliğini tanıyacaktır.

Ancak İsrail umudunu yitirmesin diye, Hezekiel yenilenme (onarılma, geri getirilme) beklentisiyle başka bir kâhinlik kavramına başvurur: tapınak.

3. İsa, Hezekiel’in Tanrı’nın tapınağı olarak yenilenme (onarılma, geri getirilme) ile ilgili peygamberliklerini yerine getirir.

Yargının ortasında bile, İsrail’in görkemli, kutsal Tanrısı yenilenme peygamberliğinde bulundu. Hezekiel’in kuru kemiklerin canlanmasına tanık olduğu gibi, O da antlaşma halkını diriltecektir (Hez. 37:1-14). Ancak Rab onları sadece yargıdan önceki durumlarına geri döndürmeyecek, onları temizleyecek ve onlara yeni bir yürek verecek, atalarının krallığında onları yeniden kuracak, başlarına Davut soyundan doğru bir prens yerleştirecek ve sonsuza dek aralarında yaşayacaktı (Hez. 36:22-37:28). Hezekiel antlaşmaya dayalı bu değişen barış durumunu en başta, şehrin adının “Rab Oradadır” olmasından da anlaşılacağı gibi, Rab’bin sonsuz varlığını sembolize eden yeni tapınak görümü aracılığıyla öngörür (bkz. 40-48. bölümler).

Hezekiel’in peygamberliğinin gerçekleşmesi İkinci Tapınağın yeniden inşasını aşarak İsa’da doruk noktasına ulaşır. Elçi Yuhanna’nın esinle yazdığı şeyler buna tanıklık eder. Tanrı’nın yüceliğinin doluluğu, halkının ortasında ikamet eden ve Tanrı’yı tanıtan Tanrı’nın beden almış Oğlu’nda açıkça görülür (Yu. 1:14-18). İsa kendisini tapınakla özdeşleştirerek, tapınağın yıkılışının yarattığı travmayı çarmıha gerilmesiyle ve tapınağın onarılışının görkemini de dirilişiyle karşılaştırır (Yu. 2:18-22). Dahası, Hezekiel’in tapınaktan akan ve tüm dünyaya yaşam veren bir nehir öngördüğü gibi, İsa da kendisini yaşam suyunun kaynağı olarak ilan eder (Yu. 4:1-43; 7:37-39). Yuhanna kendi son görümünde aynı ırmağın Tanrı’nın ve Kuzu’nun tahtından akarak uluslar arasına dağılmış olan halkına arındırma ve şifa getirdiğine tanık olur (Vah. 22).

Hezekiel’in büyük gerilimi hayal edilebilecek en büyük güce dönüşmüştür: Tanrı’nın ve Kuzu’nun sonsuz varlığı.

Bu makale Bilmeniz Gereken 3 Şey serisinin bir parçasıdır. Orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).