Yakup Hakkında Bilmeniz Gereken 3 Şey

Yakup’un yazdığı mektup, “evrensel” ya da Genel Mektuplar olarak bilinen ve belirli kiliselere ya da bireylere değil, (aşağı yukarı) tüm kiliseye hitap ettikleri için bu şekilde adlandırılan alt koleksiyonu başlatır. Bu durumda mektup, Tanrı’nın dünyanın dört bir yanına dağılmış tüm halkını ifade etmenin zengin bir sembolik yolu olan “dağılmış olan on iki oymağa” (Yak. 1:1) hitaben kaleme alınmıştır. Bu makalede, bu mektup hakkında bilinmesi gereken üç şeyi ele alacağız.

1. Mektubu muhtemelen İsa’nın üvey kardeşi yazmıştır.

Yazarlık ile başlayalım. “Yakup” adında dört adayımız var. Yuhanna’nın kardeşi Yakup (Zebedi’nin oğulları, Mat. 4:21) yazar olamayacak kadar erken ölmüştür (Elç. 12:2). Alfay oğlu Yakup (Mat. 10:3) ve Yahuda’nın babası Yakup (Lu. 6:16) ilk kilisede tanınmayan kişilerdir ve mektupta sadece “Yakup” olarak tanımlanmaları mümkün değildir. Bu durumda İsa’nın kardeşi Yakup (Mat. 13:55) en akla yatkın aday olarak ortaya çıkmaktadır. Bu Yakup imansız olarak başladı (Yu. 7:5), ama dirilmiş Rab İsa’yla dramatik bir karşılaşma sayesinde (1.Ko. 15:7), ilk kilisenin bir direği ve muhtemelen bir Elçi oldu (Gal. 1:19; 2:9). Yazarın kimliği neden önemlidir?

Birincisi, Yakup Müjde’nin gücüyle dönüşüme uğramıştır, ama yine de nüfuz sahibi olmak için İsa’yla olan dünyevi bağlarını kullanmaz. Kendisinden sadece “Rab İsa Mesih’in kulu” (Yak. 1:1) olarak söz eder. İkinci olarak, bu Yakup Yeruşalim Konsili’nde önemli bir konuşma yapar ve Amos 9:11-12’den yararlanarak, etnik işaretler ya da yasanın işleri değil, Mesih’in ölümü ve dirilişinin Yahudi olmayanları ve Yahudileri aynı iman bayrağı altında nasıl birleştirdiğini ifade eder (Elç. 15:13-21). Yakup, Müjde’yi deneyimlemiş ve Müjde’yi vaaz etmiştir. Üçüncüsü, Yakup mektubuna yoksulların krallığı miras alacağı (Yak. 2:5; Mat. 5:3-5), yas tutmak ve gülmek (Yak. 4:9; Lu. 6:25), alçakgönüllüleri yüceltmek (Yak. 4:10; Mat. 23:12) ve “evet”/”hayır” (Yak. 5:12; Mat. 5:34-37) gibi kardeşi İsa’nın doğrudan öğretilerini ekler. Kardeşinin Müjdesi onun Müjdesi hâline gelmiştir.

2. Yakup, Hristiyan yaşamına rehberlik etmeyi amaçlar.

Yazar sadece kişisel olarak Müjde’yle şekillenmekle kalmaz, aynı zamanda mektuptaki amaçları da Müjde’yle şekillenir. Kilise babalarından modern yorumculara kadar, bu mektubun kesin yapısı ve hedefleri hakkında uzun süredir devam eden bir tartışma vardır, çünkü Romalılar gibi bir kitapta bulduğumuz aynı türden sıkı bir mantığı takip etmez. Ancak bu, düzenden tamamen yoksun olduğu anlamına gelmez. Daha gevşektir çünkü zaten Hristiyan kardeşler olan insanlara yönelik ahlaki öğütler vermeyi amaçlar (Yak. 1:9, 16, 19; 5:19). Yakup, Hristiyanlara Müjde’nin yaşamı nasıl dönüştürmesi gerektiğini gösteren pastörel bir baba figürü olarak hizmet eder ve okuyucularına günah değil, Tanrı’ya yaraşırlık yolunu seçmelerini öğütler. Aşağıdaki örneklere dikkat edin:

• İtaat: Sözü uygulamaya dökün; sadece dinleyenler olmayın (Yak. 1:2-27).
• Paydaşlık: Başkalarını ayrım gözetmeksizin sevin; insan kayırmayın (Yak. 2:1-13).
• İtaat: İmanınızı uygulamaya dökün; boş bir imana sahip olmayın (Yak. 2:14-26).
• Paydaşlık: Ağzınızı başkalarını bereketlemek için kullanın; zarar vermek için kullanmayın (Yak. 3:1-18).
• İtaat: Kutsallığı uygulamaya dökün; dünya gibi olmayın (Yak. 4:1-17).
• Paydaşlık: Yoksulları sevin; Tanrı’ya yaraşır olmayan servet peşinde koşmayın (Yak. 5:1-6).
• İtaat: Sabrı uygulamaya dökün; sıkıntıda söylenmeyin (Yak. 5:7-20).

Yazar, itaat ve paydaşlık gibi iki baskın temayı farklı açılardan yeniden ele alarak, doktrin ifadeleri yerine pastörel uygulama çizgilerini vurgular. Müjde kök salarsa, vermesi gereken (ya da vermemesi gereken) meyve budur.

3. Yakup, Pavlus’un mektuplarıyla çelişmez, onları tamamlar.

Bu hedefler ışığında, Yakup’un Pavlus’un yazılarındaki Yasa-Müjde netliğinden yoksun olduğu yönündeki Luther’in şikâyetini yeniden ele alabiliriz. Bu konu Yakup 2:24’te doruğa ulaşır: “Görüyorsunuz, insan yalnız imanla değil, eylemle de aklanır.” İlk bakışta bu Pavlus’un “insanın, Yasa’nın gereklerini yaparak değil, iman ederek aklandığı” (Rom. 3:28) iddiasıyla açık bir çelişki gibi görünmektedir.

Aslında durum öyle değil. Pavlus’un Romalılar’daki (ve Galatyalılar’daki) argümanı, yasaya uymanın başarısız olduğu imansızlıktan (Rom. 1:18-3:20), iman aracılığıyla Tanrı’nın önünde doğru ilan edilmeye (Rom. 3:21-4:23), aklanmadan kaynaklanan evlatlığa alınma ve kutsallaştırılmaya (Rom. 5-8) doğru ilerler. Başka bir deyişle, Pavlus’un eylemlerden ziyade imanla aklanmaya ilişkin ifadesi, kişinin nasıl kurtulduğuna ilişkin argümanında yer almaktadır.

Yakup farklı bir argüman öne sürmektedir. İman sahibi olduğunu iddia eden (Yak. 2:14) ama bununla birlikte herhangi bir Hristiyan sevgisinden yoksun olanlara seslenmektedir (Yak. 2:16). Böyle bir “iman”, sonuçta ortaya çıkan “eylemlerden” yoksunsa, gerçek iman değildir (Yak. 2:17). Boş ya da ölüdür ve bu nedenle cinlerin bile sahip olduğu kuru bilişsel kabulden farklı değildir (Yak. 2:19).

Kısacası Yakup farklı bir soruyu yanıtlamaktadır: Kişi kurtulduktan sonra ne yapar? İmanımın gerçek olduğunu nasıl gösterebilirim? Yakup, cevabını çok açık terimlerle -“eylemler” aracılığıyla- ifade etse de, temel anlayışı Pavlus’un başka yerlerde söylediklerinden farklı değildir (bkz. Flp. 2:12). Sadece, Pavlus aklanma konusunu ele alırken sorunun bu yönüne henüz yanıt vermemektedir.

Olaylara bu açıdan baktığımızda, Yakup’un Pavlus’un yazılarıyla çelişmediğini, aksine onları tamamladığını görürüz. Bu mektup, Pavlus’un Müjde’yi Hristiyan yaşamı için güzel bir kaynak olarak tasvir eden yazılarından daha farklı bir (Luther’in tabiriyle) “saman” mektubu değildir.

Bu makale Bilmeniz Gereken 3 Şey serisinin bir parçasıdır. Orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).