Romalılar Mektubu Hakkında Bilmeniz Gereken 3 Şey

Romalılar kitabı çağlar boyunca Tanrı’nın halkının yaşamları üzerinde silinmez bir etki bırakmıştır. Erken dönem kilise ilahiyatçısı Augustinus yaşamı boyunca Tanrı’dan kaçtı, ancak Tanrı durmaksızın onu takip etti. Bir gün evinin bahçesinde otururken çocukların “tolle lege“, “Kalk ve oku” diye şarkı söylediğini duydu. Bunun üzerine Augustinus Kutsal Kitap’tan Romalılar 13:13-14’ü açtı: “Çılgınca eğlenceye ve sarhoşluğa, fuhşa ve sefahate, çekişmeye ve kıskançlığa kapılmayalım. Gün ışığında olduğu gibi, saygın bir yaşam sürelim. Rab İsa Mesih’i kuşanın. Benliğinizin tutkularına uymayı düşünmeyin.”

On altıncı yüzyıl reformcularından Martin Luther’e bir keresinde Tanrı’yı sevip sevmediği sorulmuştu. “Tanrı’yı sevmek mi? Bazen O’ndan nefret ediyorum” diye yanıtlamış Luther. Luther, Tanrı’yı hoşnut etmek için ne kadar uğraşırsa uğraşsın, Tanrı’nın kendisini cezalandıracağından korkuyordu. Tanrı, Elçi Pavlus’un ünlü sözünü anlaması için Ruh aracılığıyla onun gözlerini açtı: “Çünkü Müjde’den utanmıyorum. Müjde iman eden herkesin -önce Yahudiler’in, sonra Yahudi olmayanların- kurtuluşu için Tanrı gücüdür. Tanrı’nın insanı akladığı, Müjde’de açıklanır. Aklanma yalnız imanla olur. Yazılmış olduğu gibi, ‘İmanla aklanan yaşayacaktır.'” (Rom. 1:16-17). Luther, Pavlus’un Tanrı’nın doğruluğundan söz ederken, Tanrı’nın kendi doğruluğundan değil, günahkârlara Mesih’e imanla gelen doğruluk armağanından söz ettiğini fark etmişti. Tanrı, Luther’in gözlerini açtığında, “Burada tamamen yeniden doğduğumu ve cennetin kapılarının önümde açıldığını hissettim” dedi.

On sekizinci yüzyıl vaizlerinden John Wesley, birisinin Luther’in Romalılar’a yazdığı önsözü okuduğu bir toplantıya katılana kadar Müjde’ye pek ilgi duymamıştı:

Tanrı’nın Mesih’e iman aracılığıyla yürekte gerçekleştirdiği değişimi anlattığı sırada, yüreğimin tuhaf bir şekilde ısındığını hissettim. Kurtuluş için Mesih’e, yalnızca Mesih’e güvendiğimi hissettim ve O’nun günahlarımı, hatta benim günahlarımı bile üstlendiğine ve beni günah ve ölüm yasasından kurtardığına dair bana bir güvence verildi.

Bu kitapla ilgili tüm anlatılanlar Romalılar mektubu hakkında bilmemiz gereken üç şeyin altını çizmektedir.

1. Müjde, Tanrı’nın karşılıksız armağanıdır.

İlk olarak, kurtuluş karşılıksız bir armağandır. Tarih, karşılıksız bir kurtuluş mesajı vaaz eden dinlerle doludur ki bu dinlere göre kurtulmak için iyilik yapmak gerekir. Luther’in yüreğinde Tanrı’ya karşı kızgınlık ve hatta düşmanlık yaratan yük de buydu. Tanrı’nın adil ve yasasının katı olduğunu biliyordu; günahlarından daha ağır basacak ölçüde iyi işler yapmasının hiçbir yolu yoktu. Kral Davut’un yakardığı gibi, “Kulunla yargıya girme, çünkü hiçbir canlı senin karşında aklanmaz.” (Mez. 143:2). Aynı duygu bir Yükseliş Mezmuru’nda da yer alır: “Ya RAB, sen suçların hesabını tutsan, kim ayakta kalabilir, ya Rab?” (Mez. 130:3). Luther bu gerçeğin son derece farkındaydı ancak daha sonra Tanrı, kendi merhametiyle Luther’in gözlerini açarak, Tanrı’nın bizim yerimize mükemmel itaat gösterdiğini ve acı çektiğini görmesini sağladı. Pavlus’un dediği gibi, bu lütuf “Tanrı’nın karşılıksız armağanıdır” (Rom. 6:23; 5:15-17).

2. Kurtuluş yalnızca lütufla, yalnızca iman aracılığıyla ve yalnızca Mesih’te elde edilir.

İkinci olarak, Luther gibi Wesley de Tanrı’nın egemen lütfu sayesinde kurtuluş armağanını almanın tek yolunun kurtuluşu için yalnızca Mesih’e iman etmek olduğunu fark etmiştir. Pavlus’un yazdığı gibi, “Ama şimdi Yasa’dan bağımsız olarak Tanrı’nın insanı nasıl aklayacağı açıklandı. Yasa ve peygamberler buna tanıklık ediyor. Tanrı insanları İsa Mesih’e olan imanlarıyla aklar” (Rom. 3:21-22; ayrıca bkz. 5:1; 10:6, 17). Pavlus Efes’e gönderdiği mektupta bu gerçeği başka bir yerde şöyle açıklar: “İman yoluyla, lütufla kurtuldunuz. Bu sizin başarınız değil, Tanrı’nın armağanıdır. Kimsenin övünmemesi için iyi işlerin ödülü değildir” (Ef. 2:8-9).

3. Müjde bizi Şeytan’dan, günahtan ve ölümden kurtarmıştır, böylelikle yaşamın yeniliğinde yürüyebiliriz.

Üçüncüsü, Tanrı bizi yalnızca lütufla, yalnızca iman aracılığıyla, yalnızca Mesih’te kurtardığında, bunu yaşamın yeniliğinde yaşama, yani kutsallık ve doğruluk içinde yaşama amacına yönelik olarak yapar. Pavlus’un ısrarla reddettiği gibi, Müjde’nin armağanları ve Mesih’e iman etmek günah işlemek için bir ruhsat değildir:

“Öyleyse ne diyelim? Lütuf çoğalsın diye günah işlemeye devam mı edelim? Kesinlikle hayır… Mesih İsa’ya vaftiz edildiğimizde, hepimizin O’nun ölümüne vaftiz edildiğimizi bilmez misiniz? Baba’nın yüceliği sayesinde Mesih nasıl ölümden dirildiyse, biz de yeni bir yaşam sürmek üzere vaftiz yoluyla O’nunla birlikte ölüme gömüldük” (Rom. 6:1-4).

Augustinus çocukların “kalk ve oku” seslerini duyup Kutsal Kitap’ı Romalılar 13:13-14’e açtığında, Tanrı onu bu gerçekle yüzleştirdi. Augustinus günahlarından tövbe etmesi gerektiğini biliyordu ve kutsallık içinde yaşayabilmesi için bunu yalnızca Tanrı’nın Mesih’teki lütfu sağlayabilirdi. Romalılar mektubu hakkında bilmeniz gereken üç şey şunlardır: (1) Müjde Tanrı’nın karşılıksız bir armağanıdır, (2) kurtuluş yalnızca lütufla, yalnızca iman yoluyla, yalnızca Mesih’te aldığımız bir armağandır ve (3) Müjde bizi Şeytan’dan, günahtan ve ölümden kurtarmıştır, böylelikle yaşamın yeniliğinde yürüyebiliriz. Augustinus, Luther ve Wesley bu gerçekleri Tanrı’nın lütfuyla öğrenmişlerdir ve bizim duamız da Tanrı’nın Kutsal Ruhu’nun bu gerçekleri yüreklerimize silinmez bir şekilde kazıması olmalıdır.

Bu makale Bilmeniz Gereken 3 Şey serisinin bir parçasıdır. Orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).