Pastörel Mektuplar Nasıl Okunur?

Üç Pastörel Mektup, Pavlus’un on üç mektubu arasında benzersizdir, çünkü kiliselerin pastörel gözetimini yapan Pavlus’un emektaşları Timoteos ve Titus’a yazılmışlardır. Her iki adam da sahte öğretmenler ve pastörlük görevlerini zorlaştıran diğer denemelerle uğraşıyordu. Mektuplar Timoteos ve Titus’a hitaben yazılmış olsa da, Pavlus’un “Tanrı’nın lütfu sizinle birlikte olsun” şeklindeki kutsamasıyla sona erer; orijinal Grekçede “siz” çoğuldur. Dolayısıyla, bir anlamda kısmen topluluğa hitaben yazılmışlardı. Pavlus mektupların tüm kiliseye okunmasını bekliyordu. Bunu akılda tutarak, Pastörel Mektupları okumak için dört ipucuna bakalım.

1. Pastörel Mektupları, Mesih’in toplu bedeni ve sizin bu bedene katılımınızla ilgili olarak okuyun.

Günümüzde pek çok Hristiyan, kilisenin önemine dair duygusunu kaybetmiştir. Onlara göre Hristiyan yaşamı, Mesih’in bedeninin aktif bir üyesi olmaktan çok Mesih’le olan kişisel ilişkilerine odaklanır. Pavlus’un Pastörel Mektuplardaki kaygısı kilisenin sağlığı ve sadakati içindir. Burası Tanrı’nın halkının beslendiği ve imanda büyüdüğü yerdir. Bu nedenle Pavlus, hem ihtiyarlar (1.Ti. 3:1-7; Tit. 1:5-16) hem de diyakonlar (1.Ti. 3:8-13) dahil olmak üzere, Tanrı’ya yaraşır önderlerin niteliklerini detaylandırmak için zaman harcar. Pavlus’un Timoteos’a kendisini kilisenin öğretiş ve vaaz hizmetine adaması için defalarca öğüt vermesinin nedeni de budur. Sağlıklı bir kilise, Tanrı’nın halkının okunan ve vaaz edilen Tanrı Sözü’nün manasıyla beslenmesini gerektirir.

Pastörel Mektuplar, her ne kadar bireylere yazılmış olsa da, Mesih’in kilisesini inşa etmeyi ve birlikte aktif bir toplu yaşamı teşvik etmeyi amaçlar. Bu, birlikte ibadet etmeyi (1.Ti. 2; 4:13), birlikte çalışmayı ve hizmet etmeyi (2.Ti. 2:21; Tit. 3:1), kilisedeki diğer kişilere cömertlik göstermeyi (1.Ti. 6:17-19) ve birbirlerine sadakatle hizmet etmeyi içerir. Pavlus, Pastörel Mektuplarda kiliseyi sonradan akla gelen bir şey ya da eklenti olarak değil, Hristiyan yaşamının merkezi olarak sunar.

2. Sahte (yanlış) öğretinin tehlikesini ve onunla mücadele etmenin gerekliliğini kabul edin.

Pavlus, Pastörel Mektuplarda sahte öğretişle mücadeleye diğer tüm konulardan daha fazla zaman ayırır. 1. Timoteos’ta, mektup boyunca üç bölümü sahte öğretmenlere ayırır. Aslında mektubun başında, Pavlus’un mektuplarında normalde açılış selamlamasını takip eden ve onun zamanında alışılmış olan teşekkür bölümü yerine, hemen Efes’teki sahte öğretmenlere hitap eder (1.Ti. 1:3-11). Pavlus sahte öğretmenlere 4. bölümde ve 6. bölümde tekrar değinir. Sahte (yanlış) öğretiyle mücadele 2. Timoteos ve Titus’ta da öne çıkar.

Pavlus neden sahte öğretiyle bu kadar şiddetle mücadele ediyor, hatta bunu yapmak için mektup yazarken toplumsal gelenekleri bir kenara bırakıyor? Çünkü sahte öğretiş bir ölüm kalım meselesidir. Kurtuluş ve sonsuz yaşam, Tanrı’nın Mesih’te açıkladığı gerçeğe inanmaya ve sımsıkı sarılmaya bağlıdır. Bu nedenle Pavlus bunu çok büyük bir ciddiyetle ele alır. Pavlus’un Galatya’daki yanlış öğretiş hakkında yazdığı gibi, “Azıcık maya bütün hamuru kabartır” (Gal. 5:9).

Sahte öğretiyle mücadele etmenin diğer bir yönü de gerçeği öğretmenin gerekliliğidir. Bu, Pastörel Mektupları okumak için üçüncü bir ipucuna yol açar.

3. Söz hizmetinin merkezî önemine dikkat edin.

Pavlus kilisenin birçok hizmeti için talimatlar verir, ancak en çok vurguladığı hizmet Tanrı Sözü’nü vaaz etme ve öğretme hizmetidir. Timoteos’a “kendini topluluğa Kutsal Yazılar’ı okumaya, öğüt vermeye [vaaz vermeye], öğretmeye ada[masını]” öğütler (1.Ti. 4:13). Söz hizmeti iman için kritik öneme sahiptir. İman işitmeyle, işitme de Tanrı Sözü’yle gelir. Dahası, Söz’ün altında oturmak Tanrı’nın halkının imanını güçlendirir. Pavlus, 2. Timoteos’ta genç meslektaşını “Tanrı sözünü duyur. Zaman uygun olsun olmasın… Çünkü öyle bir zaman gelecek ki, sağlam öğretiye katlanamayacaklar. Kulaklarını okşayan sözler duymak için çevrelerine kendi arzularına uygun öğretmenler toplayacaklar” (2.Ti. 4:2-3) diye öğütler.

Kilisenin hizmeti aynı zamanda kilisedekilerin yanı sıra kilise dışındaki yöneticiler ve yetkililer için de toplu dua etmeyi içerir (1.Ti. 2:1-2). İhtiyarların ve diyakonların uygulamalı hizmetini içerir. Çobanlar olarak Tanrı’nın halkına ruhsal bakım sağlamak için nitelikli ihtiyarlara ihtiyaç vardır. Diyakonlar fiziksel ihtiyaçlarla ilgilenen bir merhamet hizmetiyle görevlendirilmişlerdir. Diyakonlar genellikle arka planda, kilisedeki çoğu kişi tarafından görülmeden işlerini yapsalar da, Tanrı “görevlerini iyi yapanlar, kendileri için iyi bir yer edinir, Mesih İsa’ya imanda büyük cesaret kazanırlar” şeklinde harika bir vaat verir (1.Ti. 3:13). Tüm hizmetler kilisenin düzgün işleyişi için hayati öneme sahiptir, ancak Söz merkezîdir.

4. Pastörel Mektupları, Mesih’in Tanrı-sayar bir hizmetkârının yüreğine karşı duyarlılıkla okuyun.

Tarihsel olarak Pavlus, kilisedeki pek çok kişi tarafından bile genellikle olumsuz bir şekilde tasvir edilmiştir. Pavlus’un popüler fiziksel tasviri kısa boylu, kel, çarpık bacaklı, büyük burunlu, tek kaş ve genellikle kaşlarını çatan biri olduğudur. Pavlus ayrıca sinirli ve insanlarla geçinemeyen biri olarak tanımlanmıştır. Herkesi cesaretlendiren Barnabas’la yollarını ayırmıştır. Ve Markos’a ikinci bir şans vermeyi reddetmiştir. Yine de, Elçilerin İşleri ve diğer mektuplarında da görüldüğü gibi, Pavlus’un başkalarına duyduğu sevgi ve şefkat Pastörel Mektuplarda taşar. Timoteos’tan “oğlum” ve “sevgili çocuğum” diye söz eder. Titus’a “ortak imanımıza göre öz oğlum” diye hitap eder. Ancak Pavlus’un başkaları için olan yüreğini özellikle son mektubu olan 2. Timoteos’un sonunda görürüz. Burada onu terk edenlere karşı duyduğu üzüntüyü duyuyoruz. Ama aynı zamanda Timoteos, Luka ve hatta Markos gibi diğer emektaşlarına ve dostlarına olan sevgisini de görürüz. Pastörel Mektuplar, Pavlus’un Mesih’e duyduğu derin sevginin başkalarına duyduğu sevgiye taştığını açıkça ortaya koyar.

Bu makale Yorum Bilimi serisinin bir parçasıdır. Orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).