Tanrı Egemen Olduğuna Göre, İnsanlar Nasıl Özgür Olabilir?

Tanrı en özgür olandır; yani O’nun özgürlüğü sınırsızdır. O egemendir. Tanrı’nın egemenliğine en sık yapılan karşı çıkış, eğer Tanrı gerçekten egemense, o zaman insanın özgür olamayacağıdır. Kutsal Yazılar özgürlük terimini insani durumumuzu tanımlamak için iki farklı şekilde kullanır: insanın zorlama olmadan seçim yapmakta özgür olması anlamına gelen zorlamadan özgürlük ve düşüşte kaybettiğimiz ve bizi bedenimizin şeytani dürtülerinin kölesi hâline getiren ahlaki özgürlük. Hümanistler insanın yalnızca zorlama olmaksızın değil, aynı zamanda kötülüğe yönelik herhangi bir doğal eğilimi olmaksızın da seçim yapabileceğine inanırlar. Biz Hristiyanlar, insan özgürlüğüne ilişkin bu hümanist ya da pagan görüşe karşı uyanık olmalıyız.

Hristiyan bakış açısına göre Tanrı bizi iradeyle, seçme kapasitesiyle yaratır. Bizler iradeli varlıklarız. Ancak yaratılışta verilen özgürlük sınırlıdır. Nihayetinde bizim özgürlüğümüzü sınırlayan şey Tanrı’nın özgürlüğüdür. İşte bu noktada ilahi egemenlik ile insan özgürlüğü arasında bir çatışma ortaya çıkmaktadır. Bazıları Tanrı’nın egemenliğinin insan özgürlüğüyle sınırlı olduğunu söyler. Eğer durum buysa, o zaman egemen olan Tanrı değil insandır. Reform inancı insan özgürlüğünün gerçek olduğunu ancak Tanrı’nın egemenliğiyle sınırlı olduğunu öğretir. Tanrı’nın egemen kararlarını kendi özgürlüğümüzle geçersiz kılamayız, çünkü Tanrı’nın özgürlüğü bizimkinden daha üstündür.

İnsanlar arasındaki aile ilişkileri bir analoji sunmaktadır. Ebeveynler çocuk üzerinde yetki kullanırlar. Çocuğun özgürlüğü vardır, ancak ebeveynlerin özgürlüğü daha fazladır. Çocuğun özgürlüğü ebeveynlerin özgürlüğünü, ebeveynlerin özgürlüğünün çocuğunkini sınırladığı şekilde sınırlamaz. Tanrı’nın niteliklerine geldiğimizde, Tanrı’nın en özgür olduğunu anlamalıyız.

Tanrı’nın egemen olduğunu söylediğimizde, her ne kadar egemenliğin özgürlükten oldukça farklı bir anlama geldiğini düşünme eğiliminde olsak da, O’nun özgürlüğü hakkında bir şeyler söylemiş oluruz. Tanrı iradeli bir varlıktır; bir iradesi vardır ve kararlar alır. Karar verirken ve iradesini kullanırken, bunu nihai yetki sahibi olarak egemen bir şekilde yapar. O’nun özgürlüğü son derece özgürdür. Yalnızca O’nun yüce özerkliği vardır; O kendi başına bir yasadır. İnsanlar otonomi, sınırsız özgürlük ve kimseye karşı sorumlu olmama arzusu içindedirler. Gerçek anlamda, düşüş sırasında olan da buydu. Şeytan Âdem ve Havva’yı otonomi elde etmeleri, Tanrı gibi olmaları, cezasız bir şekilde istedikleri her şeyi yapmaları için ayarttı. Şeytan bahçede insanları suçluluktan, Tanrı’ya hesap vermekten kurtarmak için bir özgürleşme hareketi başlatıyordu. Ancak otonomi yalnızca Tanrı’ya aittir.

Bu yazı R.C. Sproul’un Truths We Confess adlı kitabından alınmıştır.  Bu makale orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).