Tanrı Her Zaman Hristiyanlardan Hoşnut mudur?

Bu soruyu doğru bir şekilde yanıtlamak için, önce lütfu işlerin önüne koyarak sağlam bir temel oluşturmamız gerekir.

1. Mesih dışında, kendi ahlakımız, çabalarımız veya erdemlerimizle Tanrı’yı hoşnut edemeyiz.

Yeniden doğmamış ruhlar, Tanrı’yı hoşnut etmeye isteksiz ve yeteneksizdirler ve O’nun buyruklarına karşı çıkarlar (Rom. 8:5–8). Benliğe kök salmış olan günahlı bencillik, hayatlarını domine eder (2.Ti. 3:1–5). Hanok, yalnızca iman aracılığıyla Tanrı ile yürüyebilirdi (İbr. 11:5–6). Ancak akıl, irade ve yüreğin radikal ve lütufkâr bir şekilde yenilenmesi gerçekleştiğinde, umutsuz durumumuzu görür, Tanrı’nın adil olduğunu kabul eder ve kendimizi Mesih’e teslim ederiz. Kutsal Ruh, öncelikle Tanrı’nın Yasası’nı yüreğimize kazımalı ve bizi ona yönlendirmelidir ki, biz de O’nu şükranla ve Tanrı’yı yücelten yollarla gerçekten hoşnut etmeye çalışabilelim.

2. Tanrı, sonsuzluktan beri, bir an bile olsa, egemen seçiminden pişmanlık duymamıştır.

Yaratılıştan önce, Tanrı, gelini olan kiliseyi, kendi değerli varlığı ve gözbebeği olarak önceden belirlemiş, sevgiyle neşeyle serenat yapıp onu teselli etmeyi uygun görmüştü (Sef. 3:11–17). Genel olarak konuşursak, Tanrı’nın, dikkate değer istisnalar dışında, soyluları, zeki olanları ve güç sahiplerini utandırmak için değersiz görülen, eğitimsiz ve zayıf olanları seçmesi Tanrı’yı hoşnut etmiştir (1.Ko. 1:20–29). Baba, vahyin ışığını bilge kişilerden gizlemek ve onu akılsızların üzerine parlatmaktan hoşnut olmuştur (Mat. 11:25–27; Lu. 2:14; 12:32). Düşüncesiz balıkçılar, katil din bilginleri, ölmek üzere olan teröristler, kötü şöhretli fahişeler, kaotik cinlere kapılmış kişiler ve yozlaşmış vergi tahsildarları gibi örneklerden yola çıkarak, Tanrı insan gururunu altüst etmek ve kendisi için daha fazla yücelik kazanmak için en olasılık dışı ve en kötü olanları seçmiştir. Eğer Tanrı kendi seçiminden hoşnutsa, o zaman bu seçim anlamında, Hristiyan kişi Tanrı’yı hoşnut etmektedir.

3. Tanrı herkese iyilik yapsa da (iyiliksever olsa da) ve kutsallara karşı iyi niyetli olsa da (yüce gönüllü olsa da), tek bir insan, kendisinde, Baba’yı her zaman tamamen hoşnut eder (Yu. 8:29).

Tanrı, Mesih’in mesihsel mesajlarından, mucizelerinden, yasayı yerine getirmesinden ve acı çekmesinden hoşnut olur.  Onun övgü dolu kabul konuşması göklerde yankılanmıştır: “Sevgili Oğlum budur, O’ndan hoşnudum” (Mat. 3:16-17; 17:5). Eğer, ebedi Oğul ve antlaşma Aracısı olarak İsa, Tanrı’yı sonsuza dek hoşnut ediyorsa, O’nunla birleşmiş olanlar O’nun kanıyla yıkanır, O’nun doğruluğuyla giydirilir, Sevgili Oğul’da kabul edilir (Ef. 1:3-6) ve Tanrı’yı hoşnut ederler.

4. Güvence altına alınmış seçim ve konum, minnettar öğrencileri giderek Tanrı’yı hoşnut eden itaate yöneltir (Ef. 5:1-10; Kol. 1:9-14), bu da önceden hazırlanmış iyi işlere yönelik çağrıları görmezden gelmez veya ihmal etmez (Ef. 2:5-10).

Aksine, Rab’bi nasıl memnun edeceğimizi bulmaya karar veririz. Bunu, Timoteos gibi askerler olarak, komutanımız olan İsa’yı hoşnut etmek için başlıca hedefimiz hâline getirerek yaparız (2.Ti. 2:1–4). Bunu, çarmıhta kendini alçaltan Mesih’in örneğini izleyerek, hizmetkârlar gibi yaparız.  Artık insan övgüsünü arzulamayız, kendi bencil amaçlarımızı bir kenara bırakıp kardeşlerimizin ve başkalarının ihtiyaçlarını gözetiriz, tüm suçlamalardan kaçınır, zayıfları güçlendirir ve Söz’ü yayarz.

5. Kutsal Yazılar sık sık Tanrı’yı nasıl hoşnut edeceğimizi belirtir.

Çalışanlar çok çalıştığında, çocuklar ebeveynlerine itaat ettiğinde, evlilikler sağlam olduğunda, vatandaşlar yöneticileri onurlandırdığında, üyeler ihtiyarlara kulak verdiğinde ve zinanın yerini sadakat aldığında Tanrı hoşnut olur (1.Se. 4:1-8). Barış çekişmeleri bastırdığında, kiliseler Söz ile dolduğunda ve koyunlar beslendiğinde (yaralanmadığında veya aç bırakılmadığında), Tanrı tutumumuzu onaylar. Hristiyan hizmeti, içsel gerçeklik boş ritüellerin yerini aldığında, suçlu günahkârlar alçakgönüllülüğü takındığında (Mez. 51:16-17; Mika 6:6-8), bağışlanmış kutsallar cömert armağanlar vererek fedakarlıkta bulunduklarında (Flp. 4:18; İbr. 13:16) ve dua ile doyduğumuzda (1.Ti. 2:1-4) övülür.

6. Tanrı’yı hoşnut eden bir yolun izlenmesine iki gerçek yardımcı olur.

Bunlardan biri, Tanrı’nın onayını arama dürtüsü ve arzusunun kendiliğinden doğan bir şey olmadığı, ancak Ruh tarafından uygulanan, yüreklerimizde işleyen, bizi Tanrı’nın kabul ettiği şekilde düşünmeye ve davranmaya yönelten Mesih’in güçlü Müjde Sözü’nün sonucu ve etkisi olduğudur (Flp. 2:12-13; İbr. 13:20-21).

Diğeri ise, insanlardan alkış almayı arzulamayı bıraktığımızda, bencilliği aç bıraktığımızda, kendimizi Tanrı’ya adadığımızda ve başkalarına öncelik verdiğimizde, çarmıhın alçakgönüllü yolunun gerçek özgürlük ve yaşama giden yol olduğunu keşfederiz (Rom. 14:1–15:33; 1.Ko. 10:31–33). Kutsal Yazılar’ın dediği gibi, “Vermek, almaktan daha büyük mutluluktur” (Elç. 20:35). Tanrı, O’nda zevk almamızdan hoşnut olur.

7. Kutsal Kitap, Tanrı’nın hayatımızdaki günahları onaylamadığını açıkça öğretir.

Davut Bat-Şeva’yı aldığında ve gururla nüfus sayımı yapılmasını emrettiğinde, Yahve hoşnutsuz oldu (2.Sa. 11:27; 1.Ta. 21:1-7).  Kötü davranışlar Kutsal Ruh’u kederlendirir (Ef. 4:25–32). Kutsallarının sonsuz iyiliği için, Babamız çocuklarını sevgiyle terbiye eder (İbr. 12:5-11), hatta ağır suçlar için ciddi bir şekilde terbiye eder (1.Ko. 11:28-34).  Mesih, yedi Asya kilisesinden altısında kusur bulsa da (Vah. 2:1–3:22), lütuf her zaman son sözü söyler. Rab, bizim toprak olduğumuzu ve günahın bedelini ödeyemeyeceğimizi bilir, ama hata yaptığımızda, Tanrı sabırla bizi bağışlar ve bize merhamet eder (Mez. 103:8–18).

Sonuç

Tanrı, amacına göre her zaman kutsallardan hoşnut olur. İmanlıların Mesih’teki konumu bakımından, Tanrı’nın hoşnutluğu kesindir. Ancak bizim performansımıza gelince, Tanrı günahı onaylamaz ama içimizde harekete geçirdiği itaati onaylar.  Tanrı’nın, bizim ağır günahlarımıza ve hatalarımıza rağmen bizi kurtarmaktan neden hoşnut olduğunu merak ediyorsak, bunun nedeni O’nun yüceltilmesi ve O’ndan zevk alınması içindir. Bizim derinliklerimize eğilip bizi O’nun yüksekliklerine çıkarırken, O sabırlı, merhametli, bağışlayıcı yüreğini gösterir, böylece O’nun kendi sonsuz yaşamı bizde görünür hâle gelir ve O’nun görkemli lütfu övülür.

Bu makale orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).