İsa Mesih: Tanrı Kuzusu 

Tanrı Kuzusu fikri, Kurtuluş tarihi boyunca devam eden bir zincirdir. Bu fikir, Tanrı’nın İbrahim’i Moriya Dağı’na gidip oğlu İshak’ı kurban olarak sunmaya çağırdığı Yaratılış 22’ye kadar geri götürülebilir. İbrahim, Tanrı’ya itaat ederek bunu yapmaya hazırdı, ancak son anda, İbrahim İshak’ı sunağa bağladıktan ve bıçağı kalbine saplamaya hazırlandıktan sonra, Tanrı onu durdurarak şöyle dedi: “Çocuğa dokunma. Ona hiçbir şey yapma. Şimdi Tanrı’dan korktuğunu anladım, biricik oğlunu benden esirgemedin” (12. ayet). O sırada İbrahim’in arkasında bir ses duyuldu ve İbrahim dönüp çalılıkların arasında boynuzlarından yakalanmış bir koç gördü. Tanrı İbrahim’in oğlunun yerine kurban olarak bir kuzu sağladı. Elbette Yaratılış 22’de İbrahim’in İshak’ın yerine yakalayıp sunduğu koçun kefaret kurbanı olduğu asla belirtilmez. Bununla birlikte, bu bir kefaret kurbanıydı ki Mesih’in kefaretinin altında yatan fikir de budur. İsa bizim yerimize geçmiştir ve Tanrı günahlarımızdan dolayı duyduğu gazabı bizim yerimize O’nun üzerine dökmüştür. O zaman Tanrı kendi Kuzusu’nu sağlamış ve bu kişinin canını kabul etmiştir. 

Tanrı günahlarımızdan dolayı gazabını bizim yerimize İsa’nın üzerine döker. 

Benzer şekilde, Tanrı Kuzusu kesinlikle Fısıh Bayramı’nda önceden bildirilmiştir. Tanrı Mısırlıların üzerine son belasını getirmeye hazırlandığında, Firavun’un veliaht prensi de dahil olmak üzere Mısırlıların ilk doğan her erkeğini öldürmeye hazırlandığında, halkı İsrail’e lekesiz kuzular kesmelerini ve kanlarını kapı eşiklerine sürmelerini emretti. Tanrı, kapı eşiklerinde kuzuların kanını gördüğü bütün evlerin üzerinden geçeceğine söz verdi (Çık. 12:3-13). Bu kuzuların kanı İsrail halkının Tanrı’nın gazabından kurtulmasına vesile olduğu gibi, Tanrı Kuzusu da halkını günahlarının karşılığı olan cezadan kurtarmıştır. 

Yaratılış 22, Mısır’dan Çıkış 12 ve Eski Antlaşma’nın diğer bölümlerindeki bu imgeler göz önüne alındığında, “Tanrı Kuzusu” unvanının elçi Yuhanna’nın bir icadı olduğunu söylemek akılsızlık olur. Vaftizci Yahya’nın sözleri, Mesih’in yaşadığı dönemde Yahudilerin kutsal yazıları olan Eski Antlaşma hakkındaki bilgisinden kaynaklanmaktadır. 

Yuhanna’nın birinci bölümünde İsa için “Tanrı Kuzusu”, “Tanrı Oğlu”, “Mesih”, “İnsanoğlu” gibi önemli unvanların bolca kullanılmasına karşın, Vaftizci Yahya, Andreas, Natanel ya da öğrencilerden herhangi birinin bu unvanların anlamını kapsamlı bir şekilde kavradığına inanmıyorum. Vaftizci Yahya “İşte! Dünyanın günahını ortadan kaldıran Tanrı Kuzusu!” dedikten sonra hapse atılmış ve İsa’ya haberciler göndererek, “Gelecek Olan sen misin, yoksa başkasını mı bekleyelim?” diye sordurmuştur. (Luk. 7:20). Bu soru, İsa’nın kimliği hakkındaki çarpıcı tanıklığına karşın, Yahya’nın İsa’nın kimliğini tam olarak anlamadığını göstermektedir. Sorun, onun kendi beklentilerine kapılmış olmasıydı. Herkes gibi o da Tanrı Kuzusu’nun gelip Romalıları kovmasını bekliyordu. İsa’nın sadece vaaz vermeye devam ettiğini gördüğünde ise kafası karışmıştı. 

Tanrı Kuzusu, halkını günahlarının karşılığı olan cezadan kurtardı. 

İsa, Yahya’nın ulaklarına şöyle dedi: “Gidin, görüp işittiklerinizi Yahya’ya bildirin. Körlerin gözleri açılıyor, kötürümler yürüyor, cüzamlılar temiz kılınıyor, sağırlar işitiyor, ölüler diriliyor ve Müjde yoksullara duyuruluyor” (Luk. 7:22). İsa, şüphe duyan Yahya’ya kimliğini doğrulamak için mucizelerine işaret etmiştir. Ayrıca Yeşaya 61:1-2 ayetlerindeki Mesih peygamberliğine de atıfta bulunmuştur: 

“Egemen RAB’bin Ruhu üzerimdedir. 
Çünkü O beni yoksullara müjde iletmek için meshetti.  
Yüreği ezik olanların yaralarını sarmak için,  
Tutsaklara serbest bırakılacaklarını,  
Zindanlarda bulunanlara kurtulacaklarını,  
RAB’bin lütuf yılını,  
Tanrımız’ın öç alacağı günü ilan etmek için RAB beni gönderdi.” 

İsa adeta şöyle diyordu: ” Yahya, eğer Kutsal Kitap’ını gerçekten incelemiş olsaydın, gelecek Olan’ın ben olup olmadığımı sormazdın. Başka bir kişi aramana gerek yok. İlk seferinde doğru anlamıştın. Ben Tanrı Kuzusuyum.” 

Petrus’un da kafası Filipus Sezariyesi’ndeki büyük ikrarında dahi karışıktı. İsa’nın, öğrencilerinin O’nun kim olduğunu düşündüklerine dair sorusuna yanıt olarak Petrus, “Sen, yaşayan Tanrı’nın Oğlu Mesih’sin” dedi (Mat. 16:16). İsa bu ikrarın doğruluğunu tasdik etti ve kendisinin kim olduğunu anladığı için Petrus’u “mutlu” ilan etti. Ne var ki hemen ardından İsa öğrencilerine acı çekmek ve ölmek üzere Yeruşalim’e gideceğini söylediğinde Petrus O’nu azarlayarak, “Senin başına asla böyle bir şey gelmeyecek!” dedi (16:22b). Petrus bir an için İsa’nın Mesih olduğunu kabul etti, ama bir an için İsa’nın Mesih olmasının ne anlama geldiğini gerçekten anlamadığını göstermiş oldu. 

Elbette bizler de benzer bir kafa karışıklığına eğilimliyiz. Ancak resmin bütününe baktığımızda, çarmıhı, dirilişi, göğe yükselişi ve Pentikost Günü’nde Ruh’un dökülmesini göz önünde bulundurduğumuzda, “İşte, dünyanın günahını ortadan kaldıran Tanrı Kuzusu!” diyen habercisinin duyurusu aracılığıyla Tanrı’nın bildirdiği her şeyin derinliklerini ve zenginliklerini görmeye başlarız. 

Bu yazı R.C. Sproul’un Yuhanna üzerine yazdığı yorumdan bir alıntıdır.  Bu makale orijinal olarak Ligonier Hizmetleri Blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).