Duanın Yeri 

Hristiyan yaşamının amacı nedir? Mesih’e itaatten doğan Tanrısayarlık. İtaat Hristiyan tecrübesinin zenginliklerinin kilidini açar. Dua, itaati teşvik eden ve besleyen, yüreği itaati arzulamak için uygun “zihin yapısına” sokan şeydir. 

Kuşkusuz bilgi de önemlidir, çünkü bilgi olmadan Tanrı’nın ne istediğini bilemeyiz. Ancak Tanrı’yla dua yoluyla iletişim kurmadığımız sürece bilgi ve hakikat hep soyut kalacaktır. Tanrı’nın Sözü’nü bize öğreten, esinleyen ve aydınlatan Kutsal Ruh’tur. Tanrı Sözü’ne aracılık eder ve dua ederek Baba’ya karşılık vermemize yardımcı olur. 

Dua bir Hristiyan’ın yaşamında hayati bir öneme sahiptir. Öncelikle, kurtuluş için mutlak bir önkoşuldur. Bazı insanların işitme yetisi yoktur; ama sağır olsalar da kurtulabilirler. Bazıları göremeyebilir; ancak kör olsalar da kurtulabilirler. Müjde’nin bilgisi – İsa Mesih’in kefaret eden ölümü ve dirilişi aracılığıyla kurtuluş – şu ya da bu şekilde gelecektir, fakat son çözümlemede kişi alçakgönüllülükle Tanrı’dan kurtuluş istemelidir. Kurtuluş duası, Tanrı’nın işiteceğini söylediği kötülerin tek duasıdır. 

Cennette olanların ortak noktası nedir? Pek çok ortak noktaları vardır. Hepsi Mesih’in kefaretine iman ederek aklanmışlardır. Hepsi Tanrı’yı övmektedir. Ayrıca hepsi kurtuluş için dua etmiştir. Duasız olmak Tanrı’sız, Mesih’siz, Kutsal Ruh’suz ve cennet umudu ve gerçeğinden yoksun olmak demektir. 

İkinci olarak, bir Hristiyan’ın en belirgin özelliklerinden biri dua yaşamıdır. Bir kişi dua ettiği hâlde Hristiyan olmayabilir, ama dua etmediği hâlde Hristiyan olması mümkün değildir. Romalılar 8:15 bize, bizi Tanrı’nın oğulları kılan ruhsal oğulluğun “Abba! Baba!” şeklinde sözlü ifadelerle haykırmamıza neden olduğunu söyler. Yaşam için nefes ne ise, bir Hristiyan için de dua odur, ancak Hristiyan’ın hiçbir görevi bu kadar göz ardı edilmemiştir. 

Duanın, en azından özel duanın, yanlış bir niyetle yapılması zordur. Sahte peygamberlerin yaptığı gibi, kişi yanlış bir niyetle vaaz verebilir; kişi yanlış bir niyetle Hristiyan faaliyetlerine katılabilir. Birçok dışsal dini davranış yanlış amaçlarla yapılmış olabilir, ancak herhangi birinin uygunsuz bir amaçla Tanrı’yla iletişim kurması pek olası değildir. Matta 7 bize, “son gün” birçok kişinin yargı kürsüsüne çıkıp Mesih’e O’nun adında yaptıkları büyük ve saygın işleri anlatacağını, ancak Mesih’in yanıtının bunlardan bihaber olduğu şeklinde olacağını söyler. 

Bu yüzden dua etmeye çağrılıyoruz, hatta dua etmemiz emrediliyor. Dua hem bir ayrıcalık hem de bir görevdir ve her türlü görev zahmetli hâle gelebilir. Dua, bir Hristiyan için her türlü gelişim aracı gibi, çalışma gerektirir. Bir anlamda, dua bizim doğamıza aykırıdır. Tanrı’yla paydaşlık ve birliktelik için yaratılmış olmamıza rağmen, Düşüş’ün etkileri çoğumuzu dua gibi önemli bir şeye karşı tembel ve kayıtsız bırakmıştır. Yeniden doğuş Tanrı’yla birliktelik için yeni bir arzu uyandırır, ancak günah Ruh’a karşı direnir. 

Tanrı’nın yüreklerimizi bildiği ve dile getirmediğimiz yakarışlarımızı dudaklarımızdan dökülen sözlerden daha fazla işittiği gerçeğiyle teselli bulabiliriz. Ruhumuzun derin duygularını ve hislerini ifade edemediğimizde ya da ne için dua etmemiz gerektiği konusunda tamamen kararsız kaldığımızda, Kutsal Ruh bizim için aracılık eder. Romalılar 8:26-27 şöyle der, 

“Bunun gibi, Ruh da güçsüzlüğümüzde bize yardım eder. Ne için dua etmemiz gerektiğini bilmeyiz, ama Ruh’un kendisi, sözle anlatılamaz iniltilerle bizim için aracılık eder. Yürekleri araştıran Tanrı, Ruh’un düşüncesinin ne olduğunu bilir. Çünkü Ruh, Tanrı’nın isteği uyarınca kutsallar için aracılık eder.” Belirli bir durumda nasıl dua edeceğimizi ya da ne için dua edeceğimizi bilemediğimizde, Kutsal Ruh bize yardım eder. Metinden, yanlış dua ettiğimizde Kutsal Ruh’un dualarımızı Baba’nın önüne götürmeden önce hatalarımızı düzelttiğine inanmak için neden vardır, çünkü 27. ayet bize onun “Tanrı’nın isteği uyarınca kutsallar için aracılık eder” demektedir. 

Dua kutsallığın sırrıdır – tabii eğer kutsallığın gerçekten de gizli bir yanı varsa. Kilisenin büyük azizlerinin yaşamlarını incelediğimizde, onların büyük dua adamları olduklarını görürüz. John Wesley bir keresinde günde en az dört saatini dua ederek geçirmeyen rahiplere pek iyi gözle bakmadığını söylemiştir. Luther, özellikle yoğun bir gün geçirdiği zamanlar dışında her gün düzenli olarak bir saat dua ettiğini söylemiştir. O zamanlar iki saat dua edermiş. 

Duanın ihmal edilmesi Hristiyan yaşamındaki durgunluğun en önemli nedenlerinden biridir. Luka 22:39-62’deki Petrus örneğini düşünün. İsa, âdeti olduğu üzere dua etmek için Zeytin Dağı’na gitmiş ve öğrencilerine, “Kalkıp dua edin ki ayartılmayasınız” demişti. Öğrencileri ise uykuya dalmışlardı. Petrus’un yaptığı bir sonraki şey Roma ordusuna kılıçla saldırmaya çalışmak oldu; sonra da Mesih’i inkâr etti. Petrus dua etmedi ve sonuç olarak günaha düştü. Petrus için geçerli olan şey hepimiz için de geçerlidir: herkesin önünde düşmeden önce özel hayatımızda düşeriz. 

Dua etmek için doğru ya da yanlış bir zaman var mıdır? Yeşaya 50:4 Tanrı’nın her gün dua etme arzusu verdiği ve Tanrı’ya olan güvenin tazelendiği zaman olarak sabahtan bahseder. Ancak günün her saatinde dua edilebilecek zamanları belirten başka bölümler de vardır. Günün hiçbir bölümü diğerinden daha kutsal olarak ayrılmamıştır. İsa sabahları, gün boyunca ve bazen de tüm gece boyunca dua etmiştir. Dua için ayrılmış bir zamanı olduğuna dair kanıtlar vardır; ancak İsa’nın Baba’yla olan ilişkisini göz önünde bulundurduğumuzda, aralarındaki iletişimin asla kesilmediğini biliyoruz. 

1. Selanikliler 5:17 bize sürekli dua etmemizi buyurur. Bu, Babamız’la sürekli bir iletişim hâlinde olmamız gerektiği anlamına gelir. 

Bu yazı daha önce R.C. Sproul tarafından Does Prayer Change Things? başlığı altında yayınlanmıştır.  Bu makale orijinal olarak Ligonier Hizmetleri Blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).