Kutsal Bir Tanrı’yla Savaş ve Barış

1945 yılında Şikago sokaklarında sokak beyzbolu oynamakla meşgul olduğum o bunaltıcı yaz gününü hatırlıyorum. O zamanlar dünyam, bir rögar kapağından diğerine uzanan bir arazi parçasından ibaretti. Benim için önemli olan tek şey, nihayet sıranın bana gelmiş olmasıydı. İlk atışım, etrafımda patlak veren kaos ve gürültüyle kesintiye uğradığında çok sinirlendim. İnsanlar apartman kapılarından koşarak çıkmaya başladılar; çığlık atıyor ve tahta kaşıklarla tencere kapaklarına vuruyorlardı. Bir an için dünyanın sonunun geldiğini düşündüm. Öyle olmasa da sokak beyzbolu oyunumun sonu olduğu kesindi. Kargaşanın ortasında, annemin yüzünden süzülen gözyaşlarıyla bana doğru koştuğunu gördüm. Beni kollarına aldı ve sıkıca sarıldı, defalarca hıçkırarak şöyle dedi: “Bitti. Bitti. Bitti!”

1945, Japonya’ya Karşı Zafer Günü’ydü. Ne anlama geldiğinden tam olarak emin değildim, ama bir şey açıktı. Savaşın bittiği ve babamın eve döneceği anlamına geliyordu. Artık uzak ülkelere hava postası yoktu. Artık savaşta ölenler hakkında günlük haberleri dinlemek yoktu. Artık pencerede yıldızlarla süslenmiş ipek bayraklar yoktu. Artık teneke çorba kutularını ezmek yoktu. Artık ürün alma sınırlaması yoktu. Savaş bitmişti ve nihayet barış gelmişti.

O sevinç dolu an, çocukluk zihnimde kalıcı bir iz bıraktı. Barışın önemli bir şey olduğunu, barış sağlandığında sınırsız bir kutlama nedeni olduğunu ve barış bozulduğunda acı bir pişmanlık kaynağı olduğunu öğrendim. O gün Şikago sokaklarında edindiğim izlenim, barışın sonsuza dek geldiğiydi. Barışın ne kadar kırılgan olduğunu bilmiyordum. Barıştan çok kısa bir süre sonra, Gabriel Heater gibi haber muhabirleri Çin’deki asker yığılmaları, Rusya’nın nükleer tehdidi ve Berlin’in ablukası hakkında uğursuz uyarılar yapmaya başladı. Amerika’nın barışı kısa sürdü ve Kore’de, ardından da Vietnam’da yeniden savaş başladı.

Kırılgan. İstikrarsız. Dayanaksız. Bunlar, yeryüzündeki barışın normal koşullarıdır. Barış antlaşmaları bozulmak için yapılmış gibi görünüyor; tıpkı kurallar gibi. Neville Chamberlain gibi milyonlarca lider balkonlardan ellerini uzatıp halka “Artık barışı sağladık” diye ilan etse bile, insanlık tarihi sürekli bozulup yenilenen barış antlaşmalarından ibaret olacaktır.

Barışa çok fazla güvenmememiz gerektiğini çabucak öğreniriz. Savaş çok hızlı, çok kolay bir şekilde karşımıza çıkar. Yine de güvenebileceğimiz kalıcı bir barış özlemi içindeyiz. Bu, Elçi Pavlus’un Romalılara Mektubu’nda ilan ettiği barış türüdür.

Tanrı’yla olan kutsal savaşımız sona erdiğinde; Luther gibi cennetin kapılarından geçtiğimizde, imanla aklandığımızda, savaş sonsuza dek sona erer. Günahlardan arınma ve ilahi bağışlamanın ilanıyla Tanrı’yla sonsuz bir barış antlaşmasına gireriz. Aklanmamızın ilk meyvesi Tanrı’yla barıştır. Bu barış kutsal bir barıştır, lekesiz ve aşkın bir barıştır. Yok edilemeyecek bir barıştır.

Tanrı bir barış anlaşması imzaladığında, bu antlaşma sonsuza kadar geçerlidir. Savaş sonsuza dek bitmiştir. Elbette hâlâ günah işliyoruz; hâlâ isyan ediyoruz; hâlâ Tanrı’ya karşı düşmanca davranışlarda bulunuyoruz. Ama Tanrı bir savaş müttefiki değildir. Bizimle birlikte savaşa sürüklenmez. Baba’nın yanında bir savunucumuz var. Barışı koruyan bir arabulucumuz var. O, barış üzerinde hüküm sürer çünkü kendisi Barış Prensi’dir ve bizim barışımızdır.

Bu makale orijinal olarak Ligonier Hizmetleri blogunda yayınlanmıştır.

açar ve ikizlerin doğumuyla sonuçlanır. Bu doğumda, Perez’in Zerah’ın önüne geçmesiyle primogeniture (en büyük oğlun miras hakkı) ilkesi bir kez daha tersine döner. Daha sonra Yakup Yahuda’yı kutsayacak ve krallığın onun soyundan gelenlerle ilişkilendirileceğini söyleyecektir (Yar. 49:8-12). Bu kutsama yüzyıllar sonra Samuel’in zamanında görülmektedir (bkz. Mez. 78:67-72).